Life goes on

Onze jongste dochter heeft deze weken introductiedagen voor de HBO opleiding die ze gaat volgen. Ze keek er tegenop, maar ging toch en na drie dagen heeft ze het echt enorm naar haar zin. Ze heeft haar Havo diploma gehaald met prachtige cijfers. Lieve vriendinnen, waarmee ook wij op vakantie naar Mallorca mochten. Haar brommerrijbewijs inclusief de theorie; in één keer geslaagd. Ze heeft een weekendbaantje waar ze het naar haar zin heeft en gewaardeerd wordt. Ze krijgt vrijheden én grenzen. Geniet van het leven en neemt haar verantwoordelijkheid. Haar leven lijkt zo ongelooflijk ongecompliceerd, dat ik het soms niet durf te geloven.

Want ik ben ook moeder van nog twee oudere dochters. Hun beider leven is verre van ongecompliceerd en heeft meer weg van een oneindige storm- en hindernisbaan. Ik scheidde van hun vader voordat ze de basisschoolleeftijd hadden bereikt. Het was een vechtscheiding en zij waren de inzet. We hebben allemaal verloren en er volgde een periode waarin het allemaal wel okee leek te gaan. Ze groeiden op in co-ouderschap en iedere vrijdag kwamen of gingen ze.

Bij thuiskomst en vertrek ontstonden rituelen, die achteraf pedagogisch gezien veel beter hadden gekund. Maar het ging en zonder al te veel gedoe werden het pubers.

In ons gezin werd er dus nog een dochter geboren. Een halfzusje. Eentje die altijd bleef. Die niet op vrijdag van het ene naar het andere gezin ging. Die gewoon één slaapkamer had en één keer haar verjaardag vierde. Met twee paar grootouders in plaats van vier, niet hele echte.

Vanochtend vroeg maakte ik onze jongste wakker voor ik naar mijn werk ging. Ze vertelde uitgebreid over de nieuwe mensen die ze had leren kennen. Over haar plannen voor dit weekend en ik luisterde, gaf haar nog wat moederlijke raad en adviezen en kuste haar gedag.

Aan het begin van de middag had ik via Whatsapp contact met mijn middelste dochter. Ik vroeg haar hoe het ging en ze stuurde een verdrietige emoticon. Ze had net een emotioneel gesprek met een psycholoog en psychiater achter de rug, waarover ze liever niet wilde vertellen, omdat ze mij daarmee verdriet zou doen.

Haar eigen verdriet, boosheid en frustratie was gelukkig groter en ze wilde het wel delen. Dus vertelde ze dat het gesprek erover ging dat ze om euthanasie had gevraagd.

Mijn lieve, verdrietige dochter, waarvoor het leven zo donker en uitzichtloos is. Ze wil hier niet meer zijn.